„Ciężko określić, w którym momencie pojawiła się w moim życiu. Jej cień przysłonił wszystkie
barwy rzeczywistości. Drobne przyjemności, pasje przestały dawać radość. Uczucie pustki, utraty i
wewnętrznego bólu powoli zalewały kolejne obszary mojego życia. Pewnego dnia obudziłam się i
poczułam że jestem sama na środku oceanu i nie widzę brzegu.” To jeden z przykładów wypowiedzi
osoby cierpiącej na depresję, chorobę która według statystyk z 2011 roku stanowi czwarty, najbardziej
poważny problem zdrowotny na świecie. W Polsce jest zaliczana do jednego z dwóch najczęściej
leczonych ambulatoryjnie zaburzeń psychicznych i występuje dwa razy częściej u kobiet niż u
mężczyzn.
Objawy

Najbardziej charakterystycznymi objawami depresji są: obniżenie nastroju (uczucia smutku,
rozpaczy, braku nadziei), bezsenność lub nadmierna senność, problemy z koncentracją, brak energii
(męczliwość), przesadne poczucie niskiej wartości lub winy, zmiana masy ciała, myśli samobójcze.
Przyczyny
Depresja rzadko ma tylko jedną przyczynę. Na rozwój procesu chorobowego może składać
się kombinacja czynników psychologicznych (np. chroniczny stres), społecznych (np. utrata pracy),
biologicznych (np. zaburzenia równowagi poziomów neuroprzekaźników) i genetycznych
(występowanie w rodzinie przypadków depresji).
Rodzaje depresji
Depresja endogenna – jest uwarunkowana biologicznie, często ma ostry przebieg, osoba chora może
mieć problem z wykonaniem najprostszych czynności jak wstanie z łóżka, dbanie o higienę osobistą.
Depresja egzogenna – przyczyny tego typu depresji są upatrywane w czynnikach zewnętrznych
związanych z traumatycznymi lub trudnymi doświadczeniami np.: utrata pracy, rozwód lub choroba.
Depresja nerwicowa (dystymia) – określana jest jako przewlekłe obniżenie nastroju trwające co
najmniej dwa lata. Bywa ciężka do zdiagnozowania ponieważ osoba cierpiąca na dystymię zaczyna
traktować objawy choroby (np.: chroniczne zmęczenie) jako część swojej osobowości.
Depresja poporodowa – pojawia się najczęściej w ciągu trzech miesięcy po porodzie. Poza
charakterystycznymi objawami dla depresji kobieta może doświadczać min. silnego
nieuzasadnionego lęku dotyczącego stanu zdrowia dziecka, natrętnych myśli dotyczących
skrzywdzenia dziecka.
Depresja sezonowa – pojawia się cyklicznie, w okresach jesienno-zimowych i związana jest ze
spadkiem ilości neuroprzekaźników, spowodowanych niedoborem światła. Depresja sezonowa
zazwyczaj przechodzi samoistnie, wraz z nadejściem wiosny.
Depresja maskowana – jest trudna do zdiagnozowania ze względu na to, że ma nietypowe objawy,
które są najczęściej przypisywane innym chorobom lub zaburzeniom np.: świąd skóry, bóle brzucha.
Leczenie

Pacjent dotknięty depresją pomimo tego, że odczuwa radykalną zmianę w swoim
samopoczuciu, często bagatelizuje problem. Szczególnie dotyczy to osób, które są niezależne,
samodzielne i uważają, że ze wszystkimi trudnościami poradzą sobie same. Jednak w przypadku
depresji potrzebna jest pomoc profesjonalistów. Warto nie odwlekać wizyty u psychiatry, który oceni
stan zdrowia i jeżeli zachodzi taka potrzeba przepisze odpowiednie leki. Należy mieć świadomość, że
nowoczesne leki przeciwdepresyjne działają z opóźnieniem, przeważnie pierwsze efekty są
zauważalne po 3-4 tygodniach. Najskuteczniejszą formą pomocy w przypadku depresji jest połączenie
farmakoterapii z psychoterapią. W pierwszej fazie psychoterapii prowadzonej w nurcie
psychodynamicznym terapeuta wspiera pacjenta, nawiązuje więź tak aby z czasem przejść do
właściwiej pracy polegającej na znalezieniu źródła depresji i przepracowaniu trudnych emocji.

1. Główny Urząd Statystyczny (2012), Zdrowie i ochrona zdrowia w 2011r. Warszawa: Zakład Wydawnictw
Statystycznych. http://www.stat.gov.pl